"Doodsbang dat ik zou gaan trillen in het openbaar"
Mensen die lijden aan een angst of een fobie weten hoe alles overheersend deze angst kan zijn, én welke grote (sociale) gevolgen deze angst kan hebben.
Het gevolg is groter dan alleen die specifieke angst, omdat het gevoel van angst zo overheersend is gaan mensen hun leven erop aanpassen, met grote gevolgen.
Angelique leed vanaf haar 16de aan een fobie, ze was ontzettend bang dat mensen haar handen zouden zien trillen bij het eten/drinken in het openbaar óf bij het zetten van haar handtekening in het openbaar.
Dit leidde tot heel veel vermijding van sociale bijeenkomsten, feestjes, niet met vrienden uit eten, geen (of alleen de hoognodige) verjaardagen, en zelfs tot het niet hebben van een baan als stewardess.
Het is nu een paar jaar na de succesvolle afronding van Angelique haar traject, en onlangs hebben we samen gezeten voor een gesprek zodat haar verhaal via deze blog hopelijk veel meer mensen kan bereiken én kan inspireren om het er niet bij te laten zitten maar zich te beseffen dat er hulp is en dat je van je fobie bevrijd kan worden.
Lees hieronder Angelique haar verhaal:
Ik ging vele sociale situaties vermijden
Mijn probleem was, en als ik het zo vertel voel het zo bevrijdend dat ik dat ik niet meer heb: de angst te gaan trillen bij eten/drinken en bij een handtekening zetten, en dat mensen dit zouden gaan zien.
Deze angst werd zo overheersend dat ik mijn leven erop aanpaste, ik ging veel sociale dingen vermijden.
Het had een enorme impact op mijn leven, alles bouwde ik daaromheen. Alles om maar te vermijden dat mensen konden zien dat ik trilde.
Ik heb vele voorbeelden over hoe ik me dan voelde en wat ik deed, maar misschien wel een typerende is de volgende. Ik belandde een keer met mijn ex en zijn ouders op een hele sjieke lunch bij zijn familie, daar ging ik uit wanhoop slagroomsoesjes nemen, moet je voorstellen hoe gek eigenlijk, slagroomsoesjes op een lunch, want die konden met de hand i.p.v. bestek.
Zo wanhopig en angstig was ik.
Toen zei mijn ex “huh, die lust je toch helemaal niet?’ waardoor ik me natuurlijk nog veel rotter voelde.
Ik weet ook nog dat als er in mijn agenda een bepaalde afspraak stond waar ik niet onderuit kon, dat de angst zich dan helemaal opbouwde, het voelde als een trechter waar ik niet aan kon ontvluchten, het beheerste op zo’n moment mijn hele leven.
De spanning werd naarmate de datum vorderde steeds heftiger, ik kon dan niet slapen, bijna nergens anders meer aan denken. De hele tijd probeerde ik of ik er toch niet onderuit zou kunnen. Mijn hele lichaam stond dan strak van de spanning, angst is zo erg!
Een cijfer geven? Ja als ik het nu zou moeten scoren dan denk ik wel een negen!! Voor zoveel jaren van mijn leven.
Op insta post ik nu 'diner at work'
En dan ben ik nu zo zo zo zo zo dankbaar en inmiddels steeds vaker onbewust bekwaam.
Ik stuur je dan een foto van mijn bord met bestek of post op insta ‘diner at work’. Dat was voor het traject totaal ondenkbaar !!!
Voor mij is het nu zo een geluksmoment. Mijn leven is er volledig door veranderd.
Angst level is nu serieus een nul! Heel soms denk ik nog een één.
"Hey, dat vond ik eerst heel eng"
Het hele traject heeft me enorm geholpen. Ik vond het ontzettend spannend om te starten, wat zou jij wel niet van mij denken (tot dat moment was het mijn grote geheim), wat zou ik in de therapie tegen komen, zou het wel gaan werken voor mij. Dat waren allemaal dingen die ik me afvroeg, en maakte dat het een grote stap was.
Samen hebben we vanaf het begin met PRI gewerkt, en liet jij me steeds kijken naar wat ik onbewust waarnam op deze momenten dat het trillen zo in gang zou kunnen zetten.
Het was belangrijk om te kijken wat er onder mijn angst zat.
Je behandelde me altijd serieus en soms konden we ook samen lachen om de situatie, dat luchtte me dan op.
Wat ook zoo fijn was, ik kan nog al eens chaotisch vertellen, of van de hak op de tak springen, maar jij bleef op het pad als ik afdwaalde in gesprek, rustig, ik voelde je kennis van zaken en je schepte orde in de chaos in mijn hoofd dat gaf me zoveel vertrouwen.
Wat ik de meest vreselijke en moeilijke sessie vond was om mijn gevoel onder mijn angst aan te gaan, om samen met jou te voelen dat de pijn die onder mijn angst zat een oude pijn is die van vroeger kwam, en (in mijn geval) met mijn moeder te maken had.
Dat voelde als één van de meest heftige en nare ervaringen.
Maar de sessie daarna ging ik meteen bergopwaarts.
Heel langzaam ging het beter.
Heel soms besef ik ‘hey dat vond ik eerst heel eng’ maar dan voel ik nu ‘het is er echt niet meer, niets aan de hand’ en dan is het ok, ECHT ZO FIJN!
Ik gun dit iedereen met een fobie.
Ik had al eerder therapieën geprobeerd, maar zonder succes. Maar nu, echt ik ben zo opgelucht en blij!
Ik ben heel dankbaar!
Ik denk wel regelmatig wat jammer, want ik heb hier wel iets van 35 jaar last van gehad.
Zo’n ander leven zou ik gehad hebben.
Ik had willen vliegen als stewardess maar kon niet hierdoor, en zoveel leuke dingen afgezegd, bruiloften van beste vrienden, etentjes, weekendjes weg, mensen op afstand gehouden….
Als ik mensen nu hoor praten over hun angst/fobie dan vertel ik van mijn fobie, dat had ik nooit gedacht, het was mijn topsecret.
Ik ben jou voor de rest van mijn leven dankbaar, dat zeg ik met tranen van blijdschap!