"Nee" zeggen is denk ik één van de moeilijkste dingen die ik heb moeten leren om te doen.
Het is natuurlijk niet letterlijk moeilijk om nee te zeggen, ik kan tenslotte praten en ik kan het woord "Nee" uitspreken, dus appeltje-eitje zou je zeggen.
Voor heel veel mensen is dat ook zo, die zeggen makkelijk nee.
Het viel me op dat de struggle die ik had, voor veel andere mensen niet gold.
Zelfs mensen waar ik nooit nee tegen durfde te zeggen, die gingen dan wel opeens nee tegen mij zeggen.
Jaren heb ik met veel te veel stress geleefd, wat zich in mijn geval altijd uitte in ziek worden, (te) moe zijn, geen zin hebben in dingen.
Voor mij was één van de belangrijkste onderliggende oorzaken het people pleasen.
Het standaard "Ja" zeggen als er wat aan mij gevraagd werd.
Sneller dan het licht
Ik omschreef deze automatische reflex, het automatische ja zeggen alsof het soms sneller ging dan het licht.
Ik herinner me dan dat ik plannen had voor bijv. de zaterdag om dingen voor mezelf te gaan doen. En dan werd ik gebeld door iemand met een heel ander plan, en ik hoorde mezelf gewoon ja zeggen.
Nou hoeft dat niet erg te zijn, dat kan natuurlijk heel leuk zijn zelfs. Alleen als je niet even bij jezelf te rade gaat en jezelf de vragen stelt "wil ik dit", "heb ik hier echt zin in", "hoe zit het dan met de dingen die ik wilde gaan doen", dan is het belangrijk hier eens goed naar te kijken.
Ik ontdekte dat ik eigenlijk niet echt nee durfde te zeggen
Ik wilde dit gaan veranderen en nam me voor om meer nee te gaan zeggen.
Pas toen ik mezelf dit had voorgenomen kwam ik erachter dat dit nog niet zo gemakkelijk was.
In mijn hoofd wel, daar zei ik gewoon nee, maar uit mijn mond kwam toch heel vaak het woord ja.
Ik ontdekte dat ik eigenlijk - onbewust - heel bang was om de ander teleurgesteld te zien, dat ze me niet meer aardig zouden vinden. En daarmee natuurlijk onvermijdelijk mij niet meer zouden willen.
Bij mensen in de praktijk hoor ik dit ook veel, dat de teleurstelling van de ander onverdragelijk is. Of mensen zijn bang dat de ander heel boos of verdrietig wordt.
Hoe zeg je nou nee, en ga je niet zwichten?
Dit is voor mij een proces geweest, aan het begin lastig, maar naarmate ik het ging doen, en ik merkte dat de negatieve reacties van de ander ofwel uitbleven ofwel meevielen, ben ik het steeds meer gaan doen.
Hoe ben ik het gaan doen, lees hieronder mijn 3 persoonlijke stappen die ik heb toegepast:
Niet meteen reageren
Gun jezelf wat tijd en neem jezelf voor om bij elke vraag die op je afkomt even wat tijd 'te kopen'. Geef een antwoord als "Ik check even in mijn agenda of dat gaat lukken", "Ik denk er heel even over na, ik bel je straks even terug" of "wat een leuk idee, ik had al wat andere plannen, ik kijk even of het lukt en laat het je zo weten".
Door deze afstand te nemen kan je even weer in contact komen met jezelf, en met je oorspronkelijke plannen. Je kan dan nee zeggen als je niet wilt, en mag natuurlijk
ook ja zeggen, maar dan is het in ieder geval weloverwogen.
Wees duidelijk en beknopt
Probeer niet te uitvoerig met te veel uitleg nee te zeggen. Omdat je het spannend vindt ligt de kans op de loer dat je heel uitgebreid excuus gaat maken.
Doe dit niet. Alles is dan onbewust weer reden voor de ander om op in te haken en je toch proberen over te halen.
Zeg kort en bondig zoiets als "Helaas gaat het niet lukken" of "ik heb even in de agenda gecheckt maar dat past jammergenoeg niet"
Dealen met het gevoel van de ander
Deze laatste is misschien wel het lastigste want de persoon waar jij nee tegen zegt zal reageren, misschien teleurgesteld zijn, of verdrietig.
Dat kan, en dat mag!
De ander vroeg het immers niets voor niets aan jou. Blijf gewoon in verbinding, je kan zelfs iets zeggen als "ja dat snap ik dat je het jammer vindt", maar zorg dat je in contact met jezelf rustig bij je antwoord blijft!
Ga experimenteren.
Het kan helpen te beginnen bij iemand waar je je veilig genoeg voelt en te kijken wat er gebeurt!
Heel veel succes!